Małe szczęścia

Człowiek jest w stanie znieść naprawdę dużo...  Jeśli jest do tego zmuszony, znajduje w sobie pokłady siły, o które siebie nawet nie podejrzewał.
Ciągle słyszę od znajomych: ,,jesteś dzielna, ja bym tego nie wytrzymała"... Ja też nigdy nie przypuszczałam, że spotka mnie coś takiego, że będę musiała stawić temu czoła. Słysząc historie podobne do mojej, współczułam i nie wyobrażałam sobie jak sama mogłabym dalej żyć po takiej tragedii. Do czasu, aż ta tragedia stała się moją rzeczywistością... Każda minuta, godzina, doba jest walką... Niekończącą się wojną z bólem i z własną słabością.  Oczywiście mogłabym się poddać, zamknąć w czterech ścianach i wylewać hektolitry łez. Bo tak byłoby łatwiej. Ale czy lepiej? Myślę, że nie. Dzięki temu, że podejmuje walkę, mam szansę ją wygrać, poddając się na starcie, sama siebie skazałabym na porażkę. Teraz cieszy mnie każdy, najmniejszy sukces, dumą napawa każdy uśmiech. To nie znaczy, że zapomniałam. Pamiętam i nigdy nie zapomnę. Uśmiecham się właśnie dla mojej córki, wierząc, że ona cieszy się wraz ze mną.
,, Ludzie, którzy mają skłonności do przemyśleń i ciągłej analizy swoich problemów, tworzą sobie nowe problemy, których nie było na początku". Te słowa świetnie pokazują, co daje ciągle rozpamietywanie i użalanie się nad sobą. A daje tylko coraz większy bol, który nie potrafi znaleźć ukojenia. Takie życie prowadzi do błędnego koła, do nawarstwiania się kolejnych złych emocji, których z czasem jest tak wiele, że nie można się spod nich wydostać.
A przecież ,,Żadna noc nie może być aż tak czarna, żeby nigdzie nie można było odszukać choć jednej gwiazdy. Pustynia też nie może być aż tak beznadziejna, żeby nie można było odkryć oazy. Pogódź się z życiem, takim jakie ono jest. Zawsze gdzieś czeka jakaś mała radość. Istnieją kwiaty, które kwitną nawet w zimie". Wystarczy tylko otworzyć oczy i szukać tych kwiatów, nie zamykać się na nie. Żyć tak by nie przegapić swojej szansy na każde, nawet najmniejsze szczęście...