Spadam.... W nicość

,, Ludzkie łzy to z jednej strony wyraz ogromu cierpienia, lecz z drugiej także ulga. Razem ze łzami wypływa cierpienie, by zrobić miejsce na nową, kolejną falę bólu. Inaczej ból przestałby się mieścić." Te słowa doskonale obrazują to co działo się ze mną, po opuszczeniu sali porodowej. Zostałam przewieziona na sam koniec oddziału ginekologicznego, daleko od szczęśliwych mam i maleńkich dzieci. Mój lekarz postarał się, by było mi jak najlepiej... Na sali leżałam sama, miałam własną łazienkę, co godzinę przychodził do mnie ktoś z personelu, znalazło się też wolne łóżko dla mojego męża. To było najważniejsze. Nie mógł sobie pójść i zostawić mnie samej, by dalej żyć potrzebowaliśmy swojej obecności.
Gdy tylko zawieźli mnie na łóżko, zobaczyłam ukochane twarze moich najbliższych. Ci których tak bardzo kocham przyjechali, gdy tylko dowiedzieli się, że serduszko Marysi zgasło, czekali pod porodówką kilka, długich godzin. Gdy przytuliłam mamę, poczułam że moje serce rozpada się na milion kawałków. Marysia została jej pierwszą wnuczka, czekała na nią tak niecierpliwie jak ja i mąż. Widziałam ból i bezradność w jej oczach, widziałam, że tęskni za tym Maleństwem, którego nawet nie zdążyła poznać. Bardzo ciężko było nam rozmawiać, bo cóż powiedzieć w takiej sytuacji? Jednak dla mnie liczyło się to, że są przy mnie, teraz gdy tak bardzo ich potrzebuje. Gdy ja rozmawiałam z najbliższymi, mój dzielny mąż odbierał telefony, które nie przestawały dzwonić. Oboje ubolewaliśmy nad faktem, że otrzymujemy wyrazy współczucia, a nie gratulacje, że nasi bliscy nie mogą się cieszyć nowym członkiem rodziny, tylko opłakują jego stratę. Przecież nie tak miało być, nie to planowaliśmy od kilku miesięcy, przecież pod moim szpitalnym łóżkiem leżała torba z rzeczami dla małej Ksiezniczki, z rzeczami które nie były potrzebne.... Najgorzej było gdy zostawiliśmy z mężem sami, wybuchałam wtedy atakami niekontrolowanego płaczu, krzyczałam, prosiłam, by oddali mi dziecko i zadawalam mnóstwo pytań, na które nikt nie potrafił udzielić mi odpowiedzi. Pustka w moim sercu była ogromna. Co kilka minut dotykałam brzucha, by tak jak zwykle skontrolować ruchy Marysi. Ale brzuch był przytłaczająco pusty, nie było w nim mojej ukochanej Córeczki. Nie było jej też obok, a tak chciałam ją karmić, przewijać, przytulać...Być przy niej i kochać ją, opiekować się i dbać, by nic złego się jej nie stało. Pielęgniarki dały mi tabletki na spalenie pokarmu, ale chyba zapomniały dać mi kroplówki spalającej Miłość z mojego serca. A jej pokłady były i są ogromne, Chcą zostać wykorzystane, chcą zatroszczyć się o nowonarodzoną istotkę i tak pozostać do końca moich dni....
W szpitalu spędziłam dwie doby, najdłuższe 48 godzin w moim życiu. Najdłuższe i najtrudniejsze. Dzięki wspaniałej opiece personelu czułam się troszkę lepiej. Widziałam ile trudu wkładają ci ludzie, by chociaż trochę pomóc mi w bólu. Wiem, że moje kolejne dziecko właśnie tam przyjdzie na świat, bo pracują tam ludzie o wielkich sercach. Z niesmakiem wspominam tylko jedną sytuację. Tuż przed wyjściem do domu przyszła do mnie pielęgniarka, która musi być bardzo nieszczęśliwa z wyboru swojego zawodu. Zaczęła mi mówić żebym nie płakała, że jestem młoda, że będę miała zdrowe dzieci, a tego co się stało już nie zmienię. Ale czy ja płakałam, bo nie mogę mieć już dzieci? Nie! Rozpaczalam po stracie tej konkretnej Istotki, mojej Còreczki. Każde kolejne dziecko pokocham ponad zycie, ale nic nie zmieni faktu, że Marysia była i istniała, że kochaliśmy ją od chwili gdy dowiedzieliśmy się że jest, że czekaliśmy na jej przyjście. Czemu gdy dwa lata temu zmarł mój tatuś, nikt nie mówił ,,Twoja mama jest jeszcze młoda, znajdzie sobie kogoś "? Czemu? Bo to głupie!!! Po śmierci kogoś bliskiego , płaczemy za tym kimś i mamy do tego prawo. Musimy zrobić miejsce na nowe pokłady bólu. By przecierpieć, zrozumieć, pogodzić się... By żyć...By mieć siłę na dalsze życie... A ja potrzebowałam tej siły. Wiedzialam, że przede mną Ostatnie Pożegnanie mojej Kruszynki...